Powoli chłonąc każdy metr samolotu płynę do lewego skrzydła, pomiędzy nim a dnem jest wystarczająco dużo miejsca, aby przepłynąć tuż obok koła samolotu wystającego do połowy z dna. Podpływam bliżej, przez głowę przemyka myśl jak ogromne jest to koło, z zachwytem fotografuję idealnie zachowany bieżnik opony. W chwili, gdy piloci podjęli decyzję o awaryjnym lądowaniu na wodzie, podwozie było wysunięte. Delikatnie poruszam płetwą, aby nie podnieść z dna osadu, i płynę w kierunku kabiny pilotów. Już z daleka zauważam, że szyby w kabinie nie są wybite, przednia pokryta jest gąbkami, a obie boczne są odsunięte. To pozwala mi zajrzeć do środka kokpitu, w którym wciąż widać dwa wolanty, na środku dźwignię przepustnicy, mnóstwo mniejszych i większych zegarów, niektóre wskazania na nich można jeszcze odczytać. Wielkość kokpitu i kapitańskich foteli upewnia mnie w przekonaniu, że w tamtych czasach lotnikami musieli być mężczyźni niskiego wzrostu. Tak potężny samolot, a tak mało miejsca, ja na pewno nie mógłbym pilotować latającej fortecy. Kieruję się w stronę ogona, zostawiając za sobą kabinę pilotów. Postanawiam przepłynąć na drugą stronę kadłuba, po drodze mijam po lewej kopułę górnego strzelca. Wciąż wystają z niej lufy karabinów, odruchowo odsuwam się z linii strzału … przez moment wyobraziłem sobie, jak zionęły ogniem. Uśmiecham się w myślach, ten wrak naprawdę działa na wyobraźnię. Tuż za prawym skrzydłem znajdują się drzwi do wnętrza samolotu i to one stanowią mój główny cel. Od dawna planowałem przepłynąć przez wnętrze. Ostrożnie wpływam do środka, starając się dokładnie wszystko obejrzeć, wiem, że zostało mi już mało czasu.